Columbia Falls (MT) - Twin Falls (ID)
07 Augustus 2014 | Verenigde Staten, Twin Falls
Donderdags hebben we eerst 2 trails gelopen vanaf de Logan Pass. De eerste, Hidden Lake Overlook trail, konden we alleen tot het uitzichtpunt lopen, aangezien de beren 'aan het vissen waren naar trout'. Hele mooie trail! Meteen bij het eerste gedeelte, waar nog een houten pad was aangelegd, berggeiten en marmotten gespot. Vervolgens was het stukken door de sneeuw en over ijs. Heel gaaf, aangezien het ontzettend lekker weer was en we gewoon een korte broek en shirtje aan hadden. Je kon heel ver kijken, uitzicht op bergmeren en bergen. Het Lake was ook heel mooi, jammer dat we daar niet naar toe konden lopen.
De tweede trail was nogal gewaagd voor Rob: langs een zeer hoge bergwand van amper 1,5 meter breed en waar passeren niet heel makkelijk ging. Gelukkig hing er wel een touw waar je je aan vast kon houden. Eerste gedeelte was ook heel hoog en steil, waarbij je op sommige stukken zo naar beneden kon kijken de diepte in. Wel had je een heel mooi uitzicht op het dal! Deze hebben we niet helemaal gelopen en hebben dus hetzelfde deel ook teruggelopen.
Toen op naar Canada: Crossing the border! Glacier National Park grenst in het noorden met het nationale park Waterton Lakes, Canada. Om in Canada te komen, was niet zo moeilijk. We hadden geen wapens of andere verboden middelen bij ons, we bleven er maar een paar uur en alles wat we nu bij ons hadden, zouden we ook weer mee terug nemen de USA in. Stempel werd gezet en we waren in Canada: CHECK! Waterton Lakes was ook heel mooi! Vanaf het luxe Prince of Wales Hotel had je een heel mooi uitzicht op de meren. Ook het plaatsje erbij was leuk en gezellig! Dus wie er ooit naar Canada gaat: Waterton Lakes is het bezoeken waard.
De USA weer in komen, bleek toch wat moeilijker. Het was een kruisverhoor waar ze op de luchthaven van Denver nog een puntje aan kunnen zuigen: Waar komen jullie vandaan?, wat hebben jullie in Canada gedaan?, als ik jullie wagen zou onderzoeken, vind ik dan geen verboden middelen?, waar hebben jullie de auto gehuurd?, wat is jullie beroep?, hoe kennen jullie elkaar?, wanneer zijn jullie getrouwd? en ga zo maar door. Deze man verstond zijn taak en we werden er ook wel enigszins ongemakkelijk van, waardoor Rob stotterend onze trouwdatum eruit gooide, haha! Onze verbale antwoorden werden goed gekeurd en mochten de USA weer in. Rob blij en bij terugkomst in het hotel heeft hij meteen www.landenverzamelaars.nl bijgewerkt.
Volgende dag naar Butte gereden. Onderweg voor het eerst deze vakantie bij de grote gele M gegeten. Voor de rest dus alleen naar gezonde maaltijden genuttigd... Butte is van oorsprong een oude mijnstad met ooit meer dan 100.000 inwoners. Die zijn allemaal weggetrokken, waardoor het aantal inwoners is gedaald tot minder dan 35.000 inwoners. Veel gebouwen waren nog bewaard gebleven en nu dienen zij als historisch erfgoed. Butte zou in de toekomst wel eens een toeristische trekpleister kunnen worden. Door verschillende straten gereden en gelopen en natuurlijk ook Mercury Street aangedaan waar tot 1982 'de dames van de betaalde liefde' waren gehuisvest, ook wel 'Red Light District'.
Even bij de Pita Pit gestopt en op het terras (jaja, jullie lezen het goed: een TERRAS) een lekker broodje pita gegeten. Is eigenlijk precies hetzelfde als de Subway, alleen dan op/in een pitabroodje. Vervolgens naar Berkeley Pit gereden: een gigantische mijn. De mijn loopt inmiddels vol met water en wordt dus grotendeels niet meer gebruikt. Het water bevat zoveel metalen dat je uit het water koper zou kunnen winnen. Verder gereden en beetje sightseeing in Butte gedaan. Tsja... wat zullen daar eens over zeggen. Er staan hele mooie en leuke huizen tussen, maar ook genoeg bewoonde en onbewoonde bouwvallen. Rob merkte op dat we hier zomaar eens beschoten konden worden, wat Linda natuurlijk weer overdreven vond. Op een gegeven moment waren we een beetje de weg kwijt en hebben we Mia (zo heet de navigatie van Linda's ouders) er maar bij gepakt. Ze gaf aan dat het nog 500 yards rechtdoor was, wat natuurlijk niet kon en wij dachten dat ze eerst nog even moest laden. Maar wat bleek: binnen 5 minuten kwamen we bij ons hotel uit, haha.
Nog even een klein uur bij de Walmart doorgebracht, soort van Makro. Eenmaal bij het hotel nog even de tv aangezet. Meteen breaking news: ze waren op zoek naar een voortvluchtige, vuurwapen gevaarlijke man, die iemand had neergeschoten... in Butte! Hm... misschien was Rob's gevoel dan toch wel goed geweest. Politie bleek slimmer dan de man, want hij is opgepakt. Toen mocht Rob van Linda wel gaan checken of de auto op slot was.
Zaterdags naar Jackson Hole, Wyoming gereden. Paar stops gemaakt in Grand Teton National Park. 's Avonds nog de saloon van ons hotel onveilig gemaakt. Volgende dag een trail gelopen van 11 kilometer. Eerst om Lake Jenny naar de Hidden Falls met als eindpunt Inspiration Point. Daar had je een heel mooi uitzicht over het meer. De gisteren gekochte 'bear bell' werkte goed, aangezien we deze onderweg niet zijn tegengekomen. Wel waren er 'super grappige andere toeristen' die er opmerkingen over maakten: 'Santa is coming' en 'Watch out, there is a bear, about 400 yards.' Ach ja, zij waren gewoon jaloers dat wij zo'n mooie bel hadden en zij niet! Verder op nog wat uitzichtpunten gestopt.
Maandags meteen naar Idaho Falls gereden, aangezien het voor het eerst regende in de hoop dat het daar beter weer was. Onderweg eindelijk elanden (moose) gezien: moeder met 2 jonkies. In Idaho Falls bleek het ook te regenen. Toch de stad in gegaan en werden we heel raar aangekeken bij het visitor centre toen we vroegen waar we fietsen konden huren (was voor het eerst dat ze die vraag kregen). Eenmaal bij de fietsverhuur bleken ze helemaal geen fietsen te verhuren... Toen maar een Ierse Pub, The Celt, ingedoken en zijn we daar wat gaan drinken. Uiteindelijk hebben we daar ook wat gegeten.
Daarna hebben we een rondje gemaakt om de watervallen, waar ons hotel aan ligt. Ondertussen was het ook droog geworden en scheen de zon weer. Onderweg gestopt bij een baptistische kerk/gebouw. Zag er erg modern, mooi, beveiligd en duur uit! Na 3 delen te hebben gehad, konden we er bij het vierde deel in. Daar was net iemand bezig om met een drone, met daaronder een Go Pro camera bevestigd, foto's te maken van de kerk/gebouw. Dat vonden we natuurlijk razend interssant. De drone kwam heel hoog en kon ook heel lang in de lucht blijven. Met een soort apparaat, wat je ook bij een bestuurbare auto gebruikt, en een telefoon werd de drone bestuurd. Het bleek een 'hobby' van deze meneer te zijn. Tsja... Dit werd verteld door een of zijn vrouw. En natuurlijk werden wij ook meteen aan een kruisverhoor onderworpen met betrekking tot de kerk/gebouw. Als we interesse hadden, konden we het visitor centre bezoeken. Toen hadden er al wat belletjes moeten gaan rinkelen. Nadat we even hadden meegekeken op de telefoon van de meneer, hoorden we deze mevrouw zeggen dat wij wel interesse hadden en binnen no time werden we van beide kanten belaagd, voornamelijk met vragen, door 2 jonge dames. Daar waren we natuurlijk zo klaar mee en hebben deze vragen netjes, maar afstandelijk beantwoord. Vervolgens maar even een rondje om de kerk/gebouw gemaakt. Bij terugkomst werden we meteen weer door de mevrouw aangesproken. Bij het horen dat alleen 'members' de kerk mochten bezoeken, Linda was namelijk wel geïnteresseerd hoe het er van de binnenkant uitziet en of er daadwerkelijk een zwembad is waar je geheel in ondergedompeld wordt, wisten we genoeg. We hebben deze mevrouw vriendelijk bedankt en hebben ons rondje rondom de watervallen afgemaakt.
Volgende dag niet veel gedaan. Naar de Mesa Falls en Sand Dunes gereden. Bij de Mesa Falls verschillende kolibries gespot. De Sand Dunes had zijn toeristische waarde wel verloren, dus daar zijn we doorgereden. Daarom waren we nog op de tijd voor de film The fault in our stars. De kaartjes kosten maar liefst $ 3,00 per stuk! Daarvoor kun je nog wel naar de film gaan. Het was geen grote zaal en wij denken dat het meer om de historische waarde ging: heel ouderwets allemaal nog, erg leuk! Film daarentegen erg mooi, maar waarschijnlijk wel de meest trieste en zieligste film, die we ooit hebben gezien! Niet dus kijken, als je niet lekker in je vel zit. 's Avonds afgesloten bij een restaurant, waar Tom en Kavita ons in KL mee hebben laten kennis maken: Chili's!
Woensdags naar Twin Falls gereden. Onderweg leek het of we op IJsland waren. Vlak, vergezichten en kaal. Gestopt bij Craters of the Moon National Preserve. Daar had je een weg van 7 mile met verschillende stops en korte trails. Grote lavavelden met uitgestorven vulkanen, heel gaaf! Daar hebben we ons wel een paar uur vermaakt en toen door naar Twin Falls.
Liefs,
Rob & Linda
P.s. Tussenstand gekochte cd's: 4!!
P.s. 2 Tussenstand miles: 3900. (1 mile = 1,6 kilometer...)
P.s. 3 foto's bij het vorige verslag zijn ook toegevoegd.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley