Twin Falls (ID) - Denver (CO)

Twin Falls (ID) - Salt Lake City (UT) - Moab (UT) - Denver (CO)

Eenmaal in Twin Falls bleek deze stad groter te zijn dan we dachten. Voor het avondeten een nieuwe fastfoodketen uitgeprobeerd: Taco Bell. Volgens Rob is dat nu zijn lievelingsfastfoodketen. Toen naar Macy's voor Linda, maar wie heeft er uiteindelijk kleren en slippers gekocht...? Rob! Is altijd zo.

Volgende dag naar de Shoshone Falls geweest. Erg mooie watervallen met op de achtergrond elektriciteitscentrales, die het idyllische weer weghaalden. Vervolgens over de Perrine Bridge gereden, waar we blijkbaar al overheen waren gereden toen we Twin Falls binnen kwamen, haha. De brug, origineel gebouwd in 1927, vernieuwd in 1976, ligt over de Snake River Canyon. Was ooit de hoogste brug van de wereld, maar is nog steeds hoog genoeg om meestal met succes van af te BASE (Building, Antenna, Span en Earth) jumpen. In de canyon zie je een gedenkteken van verongelukte springers... We hadden het geluk dat er net wat springers waren en het zag er vrij makkelijk uit. Wel heel eng: eerst klimmen ze over de reling en dan laten ze zich voorover vallen of doen een paar acrobatische capriolen. Als je dan denkt dat het al te laat is, wordt de parachute uitgetrokken. Dan blijft het nog vertekend, omdat je dan denkt dat ze tegen de rotsen aankomen. Maar ze zijn allemaal netjes op de aangebrachte stip geland, lijkend op een dartbord. En dan klimmen ze dat gigantische stuk, zonder pad of wat dan ook, weer naar boven. En dan begint het weer van voor af aan.

Daarna doorgereden naar City of Rocks National Reserve. Onderweg kwamen we door plaatsjes, waar de tijd leek stil gestaan te hebben en de inwoners op 1 hand waren te tellen. Bij een postkantoor dachten we postzegels te kopen, maar deze was tussen 13:00 - 14:00 uur gesloten... De weg naar en door City of Rocks National Reserve kon ook wel een update gebruiken, want van asfalt hadden ze daar nog niet gehoord. Wel weer erg bijzonder. Allemaal verschillende rotspartijen, waar veel verblijven in Nederlandse dierentuinen op zijn gebaseerd. En natuurlijk niet het huis van Fred en Wilma Flintstone te vergeten.

Vrijdags naar Salt Lake City, Utah, gereden. Nog even door een andere tijdzone, Pacific, gereden, waar ook meteen de casino's, als paddestoelen uit de grond schoten: Nevada. Dit is in Utah toch wel anders. Je zag ook meteen dat het hier een stuk warmer was: beetje heiig. Eerst bij Bonneville Speedway gestopt, ook wel de zoutvlaktes. Er had al een belletje moeten gaan rinkelen toen een organisator ons de weg wees naar de Bonneville LAKES en aan gaf dat we er NIET op konden rijden. Wat bleek: het had zo hard geregend de afgelopen dagen dat de zoutvlaktes helemaal onder het water waren gelopen... Erg jammer voor ons, maar nog vervelender voor de organisatie van de jaarlijkse race. Dit was namelijk de 100e keer. Overal waren mensen aan het bellen dat ze hun ogen niet konden geloven. Je zag de pionnetjes nog net boven het water uitsteken, waar ze normaal gesproken racen. Maandags zou er op z'n vroegst gereden kunnen worden. Tsja... wij kwamen er gewoon langs, lag op de route, was leuk geweest om de droge, zoute vlaktes te zien, maar andere mensen waren er speciaal voor naar toe gekomen, wat wel erg sneu is.

Eenmaal in Salt Lake City naar de autoverhuur gereden. We hadden het idee dat onze voorbanden wel een keer aan vervanging toe waren. Via de Road Assistence van Alamo, lekker omslachtig, waren ze bij het verhuurbedrijf al van onze komst op de hoogte. We konden kiezen uit een mini van voor 7 personen met een supersonische uitrusting of een onmeunige (monster)truck, waarmee je van benzinepomp naar benzinepomp zou moeten rijden. Voor Linda maakte het niks uit, Rob heeft wel lang zitten twijfelen, maar uiteindelijk hebben we voor de mini van gekozen, ook met het oog op de afgedekte bagageruimte. Dus we zijn uit Denver met een Hyundai Accent vertrokken en leveren een Toyota Sienna uit 2014, 10.000 mile op de teller, in.

Het hotel zat downtown naast Square Temple, DE heilige plek voor leden van The Church of Jesus Christ of Latter Days Saints, ook wel de Mormonen. Voor het eerst deze vakantie echt cultureel gedaan en deelgenomen aan een tour. Deze werd verzorgd door missionarissen van over de hele wereld. Zij waren dan maar liefst 1,5 jaar van huis weg. Verschillende gebouwen bezocht, maar de Temple was alleen voor leden. Volgens de missionaris gebeurden er geen geheime dingen, maar was het heilig (it's not a secret, but sacred). De Temple is van maandag tot en met zaterdag open en dan gaan ze op zondags naar de kerk. De Temple is het heiligste gebouw, bestaande uit verschillende ruimtes, wat gebruikt wordt voor hogere doeleinden, reflectie, waar kom je vandaan, wat komt er hierna, bruiloften, etc. Het is dus meer voor je persoonlijke, goddelijke ontwikkeling. En de kerk is meer een community, waar ook een voorganger is, altijd 1 van de leden, zowel jong als oud, die zijn/haar ervaringen deelt met de rest van de community. De andere gebouwen worden meer gebruikt voor sprekers en concerten. In het begin vonden we het erg interssant, maar gaandeweg de tour hoorden we steeds meer letterlijke uitspraken uit de Bijbel en het boek van de Mormonen, geloven ze allebei in, en erg veel toewijding, wat natuurlijk prima is, maar ook wel een beetje beangstigend. Stukje indoctrinatie? Ook was de tour opeens afgelopen toen er kritische vragen vanuit onze groep werden gesteld. Bijvoorbeeld: er werd door de missionarissen verteld dat Jezus na de kruisiging naar Amerika is gekomen en daar het Amerikaanse volk had gesproken. Waarop er iemand heel voorzichtig vroeg: "Met welke mensen heeft Jezus gesproken, omdat er destijds alleen maar Indianen in Noord-Amerika woonden?" Daarbij is het wel bijzonder dat deze stroming pas rond 1850 is ontstaan... Maar goed, buiten dat was het wel interssant. Verder door de stad gelopen, leuke stad, ook erg modern en mooi in vergelijking met andere steden waar we zijn geweest. Nog even Macy's bezocht en daar bij de werkplek van Penny..., Penny..., Penny... gegeten: The Cheesecake Factory. Het was er erg druk en dan krijg je net als bij het Hardrock Café een buzzer, die gaat knipperen, als je tafel vrij is. We konden zelfs buiten zitten op het terras. We waren maar 1 dag in Salt Lake City, maar een dag extra was wel leuk geweest, volgens Linda een leuke winkelstad!

Volgende dag vroeg naar Moab gereden. Eerste stop was Dead Horse Point State Park. Bij de ingang kregen we van een Amerikaans stel hun kaartje, aangezien het 3 dagen geldig was. Dat was erg aardig en een leuke meevaller. Bij het uitkijkpunt had je een heel mooi en gaaf uitzicht over de canyon en een meander (bocht in de rivier) in de Green river. Daar rondgelopen en verschillende uitzichtpunten bezocht. Vervolgens door naar Canyonlands National Park, deze liggen aan elkaar vast, gaan in elkaar over. Eerst naar het deel Island in the Sky geweest. Verschillende uitzichtpunten bezocht, waarbij je heel ver en diep de canyon in kon kijken, erg mooi! Elk uitzichtpunt was weer anders en mooi. Nog een trail gelopen naar een krater, veroorzaakt door een meteorietinslag. In het midden van de krater zijn een soort van groenachtige, witte bergen, die vermoedelijk zijn gevormd door de onderliggende zoutlaag. Wederom mooi, maar ook bijzonder.

Zondags naar Antelope Canyon, Page (AZ), gereden. Onderweg kwamen we langs/door Monument Valley, wat een aangename verrassing was, aangezien we dat niet van tevoren wisten. Het blijft een mooi omgeving, ook al heb je het al een keer eerder gezien. Toch even gestopt om een paar foto's te maken. Antelope Canyon werd niet heel duidelijk aangegeven met borden, maar de drukte zei genoeg. Met een gids (was verplicht) zijn we door de lower canyon gelopen. Verwachte tijd van de tour was ongeveer een uur. Bij het begin werd ons al medegedeeld dat de tour zeker wel 2 uur zou duren in verband met de drukte. Je ging met een trap de canyon in, meteen al erg mooi! De canyon loopt elk jaar ongeveer 5 tot 9 keer onder. Het water stroomt er dan met 40 mile per uur doorheen. Op deze manier is de canyon ook ontstaan, watererosie. Het gesteente is rood van kleur, bestaande uit verschillende lagen. Doorgaans is de muur heel glad. In het begin kun je er prima lopen, maar op sommige stukken is het heel smal. Als we het moeten vergelijken, lijkt het een beetje op Petra. Erg mooi en bijzonder, vooral ook omdat je er helemaal doorheen kan lopen. Je blijft foto's maken, Linda althans!

Iets later dan gepland nog gestopt bij Horseshoe Bend. De korte wandeling door de hitte en bloedhete zand was het dubbel en dwars waard: geweldig! Dit leek erg op Dead Horse Point State Park, alleen dan groter, dichterbij en is het de Colorado river die er doorheen stroomt. Door de diepe afgrond en dunne uitstekende rotsen was het maken van een foto niet heel gemakkelijk, zelfs een beetje eng... Daarom: wij neme een waaghals. In ons geval was dat een jongen met een Aziatisch uiterlijk. Zijn Engels was niet al te best, maar met handen en voeten heeft Linda hem kunnen uitleggen of hij ook zo'n mooie foto voor haar kon maken: hangend over de rotsen!! De jongen was zelf toch ook wel lichtelijke zenuwachtig toen en blijkbaar kregen meerdere mensen het mee, want er klonk veel gelach... Maar stoer en dapper dat die jongen was, heeft hij wel een vet gave foto voor ons gemaakt, daarbij zijn eigen leven geriskeerd! Hem daarna vriendelijk bedankt en ging hij verder met foto's maken, ongeveer 1 cm van de rand af.

Op de terugweg nog gestopt bij Monument Valley. Waren wat gebouwen bij gekomen, maar verder niks bijgekomen. 'Theepot', 'koffiekan' en het 'kasteel' stonden nog gewoon op hun oude, vertrouwde plek. En er waren nog steeds toeristen, die met hun camper off road gingen de valley in... Aangezien het menu er goed uitzag, uitzicht prachtig was, besloten we daar te blijven eten. Toen we vroegen of er nog een plekje was vrij, bleken er alleen maar hotelgasten te mogen eten! Hoe belachelijk en niet-commercieel! Aangezien we zo laat terug waren in Moab hebben voor het eerst in ons leven door de McDrive gereden en gegeten op onze hotelkamer. Was toch minder leuk en een minder mooi uitzicht dan bij Monument Valley.

Volgende dag naar het deel The Needles gereden. Park was helemaal niet druk, ook niet heel veel uitkijkpunten en trails. De afstanden waren wel lang, waardoor we ons er wel wat uren hebben vermaakt. Paar korte trails gelopen. En mooie uitzichtpunten gezien. Toen naar Denver gereden. Morgen gaan we eerst nog Denver in en vliegen we 's avonds weer terug naar Nederland. We zijn een maand weg geweest, maar het is voorbij gevlogen. Erg veel mooie dingen gezien en gedaan! Voor iedereen een aanrader.

Wellicht tot volgend jaar!

Liefs,

Rob & Linda

P.s. Er is hier geen pc, dus foto's komen van de iPhone.

P.s. 2 Eindstand miles: 6000.

P.s. 3 Eindstand gekochte cd's: 8!! Of er moeten er morgen nog wat bijkomen...